Voor de bijna 700 km van Vientiane naar Pakse hebben we op het busstation van Vientiane buskaartjes gekocht voor de slaapbus. De route is niet echt de allermooiste of interessantste om te fietsen en zo’n bus scheelt dan veel tijd zodat we ons kunnen blijven richten op de hoogtepunten. We hebben die slaapbussen al zien rijden en die zien er best goed dus kopen we een ticket voor 170.000 KIP (17 euro) per persoon. Er moet nog even gebeld worden voor de fiets maar met het betalen van nog eens 100.000 KIP wordt dat ook geregeld.

De volgende dag om 20.30 uur is het vertrek van de slaapbus gepland. Om 19.00 uur zijn we op het Southern busstation, wat zo’n 10 km fietsen van Vientiane is, dus ruim op tijd. We moeten even zoeken maar vinden al snel onze bus en deze lijkt in de verste verte niet op de slaapbussen die we hebben zien rijden. We zien de luxe slaapbussen veelal met een aantal toeristen erin vertrekken. Onze slaapbus ziet er uit als een verbouwde “gewone” bus en onze medepassagiers zijn uitsluitend Laotianen. Het bedje in de bus is gewoon een vlak gedeelte van 1.10 meter breed bij 1.80 meter lang met een dekje erover, 2 dekentjes en 2 kussens. We hebben de duurste tickets van de 3 keuzes geboekt. Hebben wij onze kaartjes bij het verkeerde loketje gekocht? De laadruimte in onze bus is beperkt.......en daar staan we dan met onze tandem. Geen grote klep waar deze achter kan en ook boven op de bus is geen mogelijkheid. Terwijl ik oog hou op de bagage gaat Robert op onderzoek uit. Na enige tijd komt hij al vloekend en verhit verslag uitbrengen. “Ze willen de tandem G#@^&* met touwen achterop de bus binden”. “Dat gaat G#@#%* echt niet gebeuren”. “Ze zijn gek hier en hebben geen idee wat die fiets kost”. Ik zie ons in gedachten al de volgende ochtend met de reguliere bus vertrekken. Dat gaat ons zeker 2 dagen extra kosten. Maar.....na enig wachten en bakkeleien wordt de fiets toch met 5 touwen op de achterkant van de bus gehangen en hij hangt behoorlijk stevig. Robert is niet helemaal gerust maar bekoelt wat en met een uurtje vertraging (natuurlijk) vertrekken we op weg naar Pakse. We passen samen net in het bedje, lepeltje - lepeltje, maar moeten tegelijkertijd draaien. En steeds als de bus even stopt schiet Robert naar buiten om te kijken of de fiets in orde is. De lucht in de bus is op een gegeven moment niet te harden. Een babytje in het bedje naast ons wordt verschoond en de luier gaat gewoon in het bagagevakje onderaan het bedje. Maar wonderwel slapen we behoorlijk en vroeg in de ochtend arriveren we in Pakse. De bus is dan al voor meer dan helft leeg....we hebben een soort stopbus. De fiets wordt supersmerig maar nog ongeschonden afgeladen en na een wasbeurt kunnen we weer op weg.

Pakse is de tweede grote stad van Laos maar niet echt spectaculair. We bezoeken de tempel, slenteren wat door de stad, nemen een footmassage en eten lekker bij Jasmin, een uitstekend Indiaas restaurant. We besluiten de route wat om te gooien en de tocht naar de 4000 eilanden over te slaan. We vernemen dat de route naar de eilanden wat saai is en de eilanden erg toeristisch. Bovendien moeten we weer met de bus terug naar Pakse en daar hebben we niet zo’n zin in. We willen liever wat extra dagen rust inbouwen en besluiten nadat we de route op het Bolaven plateau hebben gefietst de kerstdagen in het prachtig gelegen Kingfisher Ecolodge door te willen brengen. We bellen even naar de lodge en maken de reservering....dat is gelukt, een mooi vooruitzicht.

Dan gaan we het plateau op. De 1e dag staan de Tad Fane watervallen op de rol. De route valt een beetje tegen....saai en een continue klim. Niet steil, maar toch ! Na 39 km zijn we blij dat we er zijn en Tad Fane Resort is een prettig verblijf. De 2e dag is een prachtige route via Thateng naar Tad Lo. Je bent dan op het plateau met mooie natuur en fietst door dorpjes en langs vele koffieplantages. In Tad Lo is wel een dure lodge maar we kiezen hier voor Tim’s Guesthouse. Tim’s guesthouse is klein en eenvoudig maar we vinden de sfeer erg leuk. In tegenstelling tot andere guesthouses zijn hier wat backpackers en het leeft. We hebben een klein hutje (50.000 kip = 5 Euro) en de houten bak met het dunne matrasje waar we op slapen is loeihard maar het ziet er schoon uit. We delen het douche en toilet met de andere gasten. ‘S Avonds is het gezellig bij Tim’s. Op de kaart staat een leuke variatie van Loa food en westers eten en het is gezellig druk. Met name de Tadlo punch (lao lao met fresh lemon juice) valt bij ons in de smaak maar ook worden we verrast met het toetje. Sticky rice overgoten met chocoladesaus, banaan en geroosterde pinda’s. Wie verzint nou zoiets?

Kerstavond willen we in het resort in Tadxe Phasouan doorbrengen maar als we daar al voor 12.00 uur aankomen zijn alle 16 bungalows vol. Men biedt ons een homestay (240.000 KIP voor 2 personen incl. ontbijt en diner) aan in het etnische dorp wat bij het resort hoort. Het resort ziet er geweldig uit en we willen eigenlijk wel graag blijven dus we stemmen in. We krijgen de bachelor cabin aangeboden. Het is een klein hutje van hooguit 2.50 cm bij 2.50 cm op 1 hoge paal en met een wenteltrap moeten we naar boven klimmen.. We hebben verschillende verhalen gehoord wat de betekenis is van deze cabin. De meest voor de hand liggende is dat de bruidegom hier zijn laatste nacht doorbrengt ter voorbereiding van zijn huwelijk. Als we gaan kijken staat het leeg. Het moet nog worden schoongemaakt en er worden matrassen, beddegoed en een klamboe geregeld. De “koude” douche en de toiletten zijn voor gezamenlijk gebruik met bewoners en bezoekers in het dorp. Ik ben normaal gesproken in dit soort landen niet zo’n voorstander van matrassen op de grond maar Robert overtuigd me ervan dat er op deze hoogte weinig kans is op dieren met pootjes. Hooguit als ze vleugels hebben. De hele dag door bezoeken groepen belangstellenden ons onderkomen voor die nacht. Het moet voor hen een vreemd gezicht zijn om zo’n grote oranje tandem onderaan het hutje op een paal te zien staan. Lekker authentiek !

Nadat onze kamer is ingericht ziet het er geweldig sfeervol uit en we vinden ons onderkomen leuker dat de bungalows. Het is sober maar het ziet er schoon en netjes uit. Helaas krijgen we die nacht een verassing. Als we ongeveer 2 uur op bed liggen horen we een zielig gepiep. Er is geen stroom, dus geen verlichting en met een zaklamp gaan we op onderzoek uit. Uiteindelijk vinden we naast de het kussen van Robert op het randje van het matras binnen de klamboe een levend babyratje, die dag nog geboren denken wij want de oogjes zijn nog dicht. Die rat kan niet zelf naar boven geklommen zijn en we denken dat het in het matras gezeten heeft die uit de opslag is gekomen. Gelukkig is het diertje nog niet echt bewegelijk en we zetten het buiten maar de nachtrust is danig verstoord.

De volgende dag fietsen we de 80 km naarKingfisher Resortwaar we 3 nachten zullen blijven en de kerstdagen zullen doorbrengen. Kingfisher is buitengewoon sfeervol en fraai gelegen en is opgezet door de Italiaanse Massimo en zijn Laotiaanse vrouw On. Vanaf het terras van onze kamer met gedeelde douche en toilet (met 4 kamers) hebben we uitzicht over de wetlands waarin de waterbuffels grazen. We zien ook veel vogels en we worden wakker geloeid door olifanten. Er worden hier veel trekkings met olifanten gemaakt en je kunt zelf de commando’s leren om ze te kunnen besturen. Het is prachtig en het restaurant is uitstekend met een combinatie van Lao food en Italiaanse gerechten. We genieten. Heerlijk even helemaal bijkomen.